Έρμαια των εργοδοτών που επικαλούνται την οικονομική κρίση για να κατακρεουργήσουν τους μισθούς, βρίσκονται εκατομμύρια υπάλληλοι στον ιδιωτικό τομέα.Ο Δ. Δασκαλόπουλος του ΣΕΒ και οι άλλοι εργοδότες βρήκαν την ευκαιρία για το ξεκαθάρισμα λογαριασμών με τους εργαζόμενους και οδηγούν τον πρόθυμο κ. Παπαδήμο, στα δικά τους νερά. Γενναίο «κούρεμα» του 13ου και 14ου μισθού ή ακόμη και κατάργησή του, πάγωμα των αυξήσεων που προέβλεπαν οι συλλογικές συμβάσεις, καταργήσεις ωριμάνσεων και άλλων επιδομάτων στο βωμό της οικονομικής κρίσης.
Κι όταν μετά από λίγο καιρό αποδειχθεί ότι η τρόικα δεν είχε θέσει ποτέ τέτοιο θέμα για τον ιδιωτικό τομέα, αλλά ήταν παρεμβάσεις των εργοδοτών, να δούμε ποιος θα φάει το πολύ ξύλο.
Η ουσία είναι ότι από τις προτάσεις που κατέθεσαν οι εργοδότες, επιβεβαιώνεται προηγούμενη ανάρτηση μας ότι ο Λ. Παπαδήμος συντάσσεται πλήρως με τους επιχειρηματίες και τους πλουτοκράτες που βρήκαν την ευκαιρία να γίνουν ακόμη πιο πλούσιοι.
Διότι όταν τα προηγούμενα χρόνια είχαν τρελά κέρδη, όταν έκαναν αυξήσεις κεφαλαίου μέσω της φούσκας του Χρηματιστηρίου, τα δισεκατομμύρια αυτά δεν τα έκαναν επενδύσεις, ούτε τα μοίρασαν στους εργαζόμενους. Ο λαϊκό καπιταλισμός που έλεγαν ήταν ένα πρόσχημα για να δουλεύουν περισσότερο τα κορόιδα και τα αφεντικά να «παντελονιάζουν» κέρδη, τα οποία σήμερα έχουν βγάλει στις τράπεζες της Ελβετίας.
Χαρακτηριστικό του σχεδιασμένου κόλπου της εργοδοσίας είναι το γεγονός ότι μέχρι πριν μερικές ημέρες ο ΣΕΒ έλεγε ότι δεν τίθεται θέμα για τα δώρα και επιδόματα. Σήμερα όμως προτείνει πλαφόν, δηλαδή γενναίο μαχαίρι σε 13ο και 14ο μισθό. Λέει ουσιαστικά ότι όσο μισθό και παίρνει κάποιος το δώρο δε θα ξεπερνά το μισθό ενός πρωτοπροσλαμβανόμενου, δηλαδή 750 ευρώ.
Υπάρχει κι άλλη πρόταση για συνέχιση της πληρωμής δώρων και επιδομάτων αλλά μόνο σε εκείνους που έχουν κάποιο συγκεκριμένο μισθό, να κοπεί δηλαδή σε υψηλόμισθους (πάνω από τη συλλογική) και στελέχη.
Και μια τρίτη πρόταση κάνει λόγο για πληρωμή 13ου και 14ου μισθού σε επιχειρήσεις που δεν είναι ζημιογόνες (αστεία πράγματα, ποια δεν έχει ζημιές) ή έχει υψηλή παραγωγικότητα.
Προφάσεις εν αμαρτίαις δηλαδή.
“Στις δραματικές συνθήκες που ζούμε, θέλουμε να διασώσουμε και όχι να κατεδαφίσουμε τα εργασιακά κεκτημένα των τελευταίων δεκαετιών. Περιμένουμε τη ΓΣΕΕ στο τραπέζι του κοινωνικού διαλόγου για να αποδείξουμε ότι μπορούμε μόνοι μας -αντί να περιμένουμε παθητικά να μας επιβληθούν απ’ έξω αποφάσεις. Οι συνδικαλιστές γνωρίζουν ότι έχουμε κοινά συμφέροντα, ότι ευθύνη μας σήμερα είναι να βρούμε ένα νέο σημείο ισορροπίας στο μέσο κόστος εργασίας για να κρατήσουμε ζωντανές τις επιχειρήσεις, να σώσουμε δουλειές και να δώσουμε δουλειές. Αυτό νομίζω προσδοκούν και οι ίδιοι οι εργαζόμενοι“.
Αυτά είπε ο κ. Δασκαλόπουλος και μετά βγήκαν οι… καλικάντζαροι. Και η κυβέρνηση φαίνεται να σκύβει το κεφάλι στις απαιτήσεις των επιχειρηματιών χωρίς να σκέφτεται πώς θα ζήσουν χιλιάδες οικογένειες, αν θα καταρρεύσει η αγορά και τα ασφαλιστικά ταμεία, στο όνομα της δήθεν αύξησης της ανταγωνιστικότητας.
