Η παγκοσμιοποίηση του Μακαρθισμού και η απάντηση στην κρίση!
Οι μάσκες έπεσαν. Τώρα έχουμε ένα πολύτιμο όπλο στα χέρια μας. Είμαστε σίγουροι ότι δεν μπορεί τόσο λίγοι άνθρωποι να έχουν συγκεντρώσει στα χέρια τους τόσο μεγάλη εξουσία και να παίζουν καθημερινά μπιλιάρδο στις πλάτες της κοινωνίας! Να καταστρατηγούν δικαιώματα, να τρομοκρατούν, να τσαλαπατούν συνειδήσεις, να ανατρέπουν νόμους και να εξευτελίζουν την αξιοπρέπειά μας.
Τώρα ξέρουμε πως αυτό που συμβαίνει τα τελευταία δύο χρόνια στην Ελλάδα και σε όλη την Ευρώπη, είναι το αποτέλεσμα μιας διαδικασίας. Μιας διαδικασίας που ξεκίνησε τη δεκαετία του ΄50, ενισχύθηκε στα 80s , εκσυγχρονίστηκε στα 90s και σήμερα αποθρασύνθηκε και επιχειρεί να επιβληθεί απροκάλυπτα.
Ξέρουμε ότι η «κρίση» προετοιμάστηκε σταδιακά, με την προσπάθεια επιβολής ενός μοντέλου ζωής, ενός τρόπου σκέψης, μίας κυρίαρχης ιδεολογίας, ενός συγκεκριμένου τρόπου επίλυσης εντάσεων, ενός διλήμματος, μίας επιλογής ανάμεσα σε «εμάς» και τους «άλλους»! Μιας μεθόδου προσηλυτισμού μέσω της εξόντωσης του διαφορετικού.
Δεν αναφέρομαι σε ένα παγκόσμιο σχέδιο συνωμοσίας για την επιβολή του νεοφιλελευθερισμού, δεν πιστεύω ότι κάποιος είναι ικανός να σχεδιάσει κάτι τόσο μακροπρόθεσμο, πόσο μάλλον να το επιβάλλει. Αν μπορούσαν δεν θα αναγκάζονταν να γίνουν τόσο απροκάλυπτοι και τόσο κυνικοί.
Οι ελάχιστοι άνθρωποι, οι οποίοι ελέγχουν τα περισσότερα μέσα μετάδοσης πληροφορίας, ενημέρωσης και πολιτιστικής παραγωγής, προσπαθούν εδώ και χρόνια να εξοβελίσουν, κάθε δημιουργική φωνή που αντιτίθεται στα σχέδιά τους ή προτείνει κάτι διαφορετικό, αλλά δεν τα έχουν καταφέρει.
Και η επιθετικότητά τους είναι απλά η απόδειξη της αποτυχίας τους.
Οι περισσότεροι από εμάς συνεχίζουν να θέλουν και έχουν όλο και περισσότερο ανάγκη να διευρύνουν τους ορίζοντές τους, να μιλήσουν, να ψάξουν τις αιτίες, να εκφράσουν τις απόψεις τους, να πάνε το μυαλό τους και τη ζωή τους ένα βήμα παραπέρα. Έχω δει χιλιάδες νέους να συνωστίζονται σε ουρές για να δουν την επόμενη ταινία σε κάποιο από τα αφιερώματα του φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, να γεμίζουν τα θέατρα, να τραγουδούν, να χορεύουν να σχεδιάζουν, να αγωνίζονται και βρίσκουν τρόπους να αποκαλύπτονται.
Είναι δεδομένο. Εδώ και χρόνια ζούμε στην εποχή της παγκοσμιοποίησης ενός μεταλλαγμένου επιθετικού Μακαρθισμού.
Και τώρα έχουμε ξανά μία ορατή ευκαιρία να αντιπαρατεθούμε. Να φωνάξουμε ότι δεν θέλουμε θέση στον ομαδικό τάφο (τύπου Σικάγο) που μας ετοιμάζουν, δεν ψαρώνουμε με ταινίες τύπου "Σιδηρά Κυρία", δεν θα συνεχίζουμε να καταναλώνουμε τα όνειρά τους, δεν θα σταματήσουμε να γεμίζουμε μπουάτ στην Πλάκα, δεν θα σταματήσουμε να τραγουδάμε Λοΐζο, δεν θα φοβηθούμε ποτέ να δείξουμε τα πρόσωπά μας, δεν θα σταματήσουμε να περπατάμε Όρθιοι γιατί έχουμε ένα πλεονέκτημα. Είμαστε πολύ περισσότεροι από όσο μας αφήνουν να νομίζουμε. Είμαστε πολύ περισσότερο συνειδητοποιημένοι ώστε να αναγνωρίζουμε ότι η ανάγκη μας για μία μεταμοντέρνα πολιτιστική επανάσταση, μπορεί να γίνει το ισχυρότερο όπλο απέναντι στις επιβολές τους.
Αρκεί να γυρίσουμε στον διπλανό μας και να του θέσουμε ευθέως το ερώτημα. Έχω δύο εισιτήρια για το " Ο Μαρξ στο Σόχο" ή τον "Περικλή" ή το "Περιμένοντας τον Γκοντό" ή το... θέλεις να πάμε;
Κυριάκος Αργυρόπουλος
http://ellinofreneia.net/details.php?id=2802
Τώρα ξέρουμε πως αυτό που συμβαίνει τα τελευταία δύο χρόνια στην Ελλάδα και σε όλη την Ευρώπη, είναι το αποτέλεσμα μιας διαδικασίας. Μιας διαδικασίας που ξεκίνησε τη δεκαετία του ΄50, ενισχύθηκε στα 80s , εκσυγχρονίστηκε στα 90s και σήμερα αποθρασύνθηκε και επιχειρεί να επιβληθεί απροκάλυπτα.
Ξέρουμε ότι η «κρίση» προετοιμάστηκε σταδιακά, με την προσπάθεια επιβολής ενός μοντέλου ζωής, ενός τρόπου σκέψης, μίας κυρίαρχης ιδεολογίας, ενός συγκεκριμένου τρόπου επίλυσης εντάσεων, ενός διλήμματος, μίας επιλογής ανάμεσα σε «εμάς» και τους «άλλους»! Μιας μεθόδου προσηλυτισμού μέσω της εξόντωσης του διαφορετικού.
Δεν αναφέρομαι σε ένα παγκόσμιο σχέδιο συνωμοσίας για την επιβολή του νεοφιλελευθερισμού, δεν πιστεύω ότι κάποιος είναι ικανός να σχεδιάσει κάτι τόσο μακροπρόθεσμο, πόσο μάλλον να το επιβάλλει. Αν μπορούσαν δεν θα αναγκάζονταν να γίνουν τόσο απροκάλυπτοι και τόσο κυνικοί.
Οι ελάχιστοι άνθρωποι, οι οποίοι ελέγχουν τα περισσότερα μέσα μετάδοσης πληροφορίας, ενημέρωσης και πολιτιστικής παραγωγής, προσπαθούν εδώ και χρόνια να εξοβελίσουν, κάθε δημιουργική φωνή που αντιτίθεται στα σχέδιά τους ή προτείνει κάτι διαφορετικό, αλλά δεν τα έχουν καταφέρει.
Και η επιθετικότητά τους είναι απλά η απόδειξη της αποτυχίας τους.
Οι περισσότεροι από εμάς συνεχίζουν να θέλουν και έχουν όλο και περισσότερο ανάγκη να διευρύνουν τους ορίζοντές τους, να μιλήσουν, να ψάξουν τις αιτίες, να εκφράσουν τις απόψεις τους, να πάνε το μυαλό τους και τη ζωή τους ένα βήμα παραπέρα. Έχω δει χιλιάδες νέους να συνωστίζονται σε ουρές για να δουν την επόμενη ταινία σε κάποιο από τα αφιερώματα του φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, να γεμίζουν τα θέατρα, να τραγουδούν, να χορεύουν να σχεδιάζουν, να αγωνίζονται και βρίσκουν τρόπους να αποκαλύπτονται.
Είναι δεδομένο. Εδώ και χρόνια ζούμε στην εποχή της παγκοσμιοποίησης ενός μεταλλαγμένου επιθετικού Μακαρθισμού.
Και τώρα έχουμε ξανά μία ορατή ευκαιρία να αντιπαρατεθούμε. Να φωνάξουμε ότι δεν θέλουμε θέση στον ομαδικό τάφο (τύπου Σικάγο) που μας ετοιμάζουν, δεν ψαρώνουμε με ταινίες τύπου "Σιδηρά Κυρία", δεν θα συνεχίζουμε να καταναλώνουμε τα όνειρά τους, δεν θα σταματήσουμε να γεμίζουμε μπουάτ στην Πλάκα, δεν θα σταματήσουμε να τραγουδάμε Λοΐζο, δεν θα φοβηθούμε ποτέ να δείξουμε τα πρόσωπά μας, δεν θα σταματήσουμε να περπατάμε Όρθιοι γιατί έχουμε ένα πλεονέκτημα. Είμαστε πολύ περισσότεροι από όσο μας αφήνουν να νομίζουμε. Είμαστε πολύ περισσότερο συνειδητοποιημένοι ώστε να αναγνωρίζουμε ότι η ανάγκη μας για μία μεταμοντέρνα πολιτιστική επανάσταση, μπορεί να γίνει το ισχυρότερο όπλο απέναντι στις επιβολές τους.
Αρκεί να γυρίσουμε στον διπλανό μας και να του θέσουμε ευθέως το ερώτημα. Έχω δύο εισιτήρια για το " Ο Μαρξ στο Σόχο" ή τον "Περικλή" ή το "Περιμένοντας τον Γκοντό" ή το... θέλεις να πάμε;
Κυριάκος Αργυρόπουλος
http://ellinofreneia.net/details.php?id=2802
